منتقدان استدلال میکنند که حتی اگر ،ی بخواهد بچههای بیولوژیکی داشته باشد – برای مثال، اگر قبل از مرگ به طور فعال در تلاش برای بچهدار شدن بود – نمیتوان تصور کرد که میخواست بچهدار شود. پس از مرگ والدین. همانطور که جیسون هانس، استاد علوم خانواده در دانشگاه کنتاکی، آن را قرار می دهدبرخی استدلال میکنند که «والدین پس از مرگ، تجربیاتی را فراهم نمیکند که والدین را در حین زندگی م،ادار کند». پدر متوفی با مرده بودن هیچ سودی ندارد.
اما مهم این است که در سطح تجربی، آنها نیز راهی برای آسیب دیدن ندارند. با این دیدگاه، میتو،م بپرسیم، همانطور که خود ASMR انجام میدهد، «چطور میشود [the dead] در هر چیزی سهمی دارید؟ چگونه می توان به آنها آسیب یا منفعت رساند؟»
اگرچه این دلیل این واقعیت است که والدین پس از مرگ ذاتاً غیراخلاقی نیست، ما همچنان باید تلاش کنیم تا بفهمیم که آیا PMSR چیزی است که یک فرد میخواست یا حداقل چیزی است که با آن مخالفت نمیکرد. بهترین راه برای انجام این کار، طبق گفته مگنوس و هانس، اعتماد به ،، است که به آنها نزدیکتر بودند.
مگنوس میگوید که این کار را میتوان با استفاده از بهترین شیوههای دیگر مراقبتهای پایان عمر انجام داد. تیم های بالینی اغلب تصمیمات پایان زندگی را بدون مستندسازی در مورد آنچه که بیمار می خواست می گیرند. تنها در 20 تا 30 درصد موارد بیماران دستورالعمل های قبلی را ، می کنند. با این حال، پزشکان به خانوادهها اجازه میدهند در مورد یارانه قضاوت کنند و میگویند: «شما او را بهتر از ما در بیمارستان میشناسید. مگنوس میگوید: ما هرگز این مرد را قبل از حضورش ندیدهایم.
مگنوس میگوید: «بدیهی نیست که تصمیم در مورد بچهدار شدن ،وماً مهمتر از تصمیمگیری درباره زندگی یا مردن باشد». آیا ما نباید در آن شرایط به عزیزان اجازه دهیم که این تماس را برقرار کنند؟ هانس موافق است و اضافه می کند که “فرض پیش فرض می تواند و باید این باشد که متوفی با درخواست همسر بازمانده برای PMSR موافقت کند.”
علاوه بر این، به ،وان متفکر، مانند جولیان ساوولسکو از دیدگاه فایده گرایانه استدلال کرده انددر این مواقع باید رضایت را فرض کنیم، زیرا به نفع شریکی است که عمیقاً آن را می خواهد و به این دلیل که اگر فکر کنیم وجود آنها بهتر است به نفع کودک خواهد بود. همانطور که هانس میگوید، «تولید به،وان یک حق قانونی اساسی توسط دادگاه عالی ایالات متحده در نظر گرفته میشود»، بنابراین زم، که یکی از والدین، که رضایت او را میتو،م فرض کنیم، دیگر زنده نیست، این نباید تغییر کند.
ملاحظات دیگر ممکن است در مورد زندگی کودک آینده باشد، به ویژه نگر، از اینکه آوردن کودکان بی پدر به دنیا غیراخلاقی است یا آوردن کودکان با این همه توقع به دنیا ناعادلانه است. با این حال، مادران مجرد اغلب می توانند در تولید مثل با اهدا کننده اسپرم مشارکت داشته باشند. بعلاوه، بسیاری از کودکان با والدین متوفی به دنیا می آیند – زم، که قبل از تولد یا اندکی بعد از آن می میرند. همین بحث مطرح نمی شود که این بچه ها نباید وجود داشته باشند یا زندگی آنها ارزش زیستن ندارد.
اگرچه توصیه می شود چارچوب زم، 24 ساعته برای PMSR ممکن است با گزارش موردی دانشگاه میامی تغییر کند، ما هنوز باید این سوال را بپرسیم که آیا این اخلاقی است که نیاز به چنین تصمیم مهمی در چند روز پس از مرگ گرفته شود. هنگامی که شأن و منزلت بدن در هنگام مرگ هنوز به طور کلی در میان جوامع مطلق تلقی می شود، مردم چگونه با پیامدهای رو، آغاز چنین فرآیندی برخورد می کنند؟ بسیار مهم است که ASRM حکم می کند که همسران حداقل یک سال قبل از استفاده از اسپرم صبر کنند تا “زمان کافی برای سوگواری و مشاوره” در نظر گرفته شود. از آنجایی که خانواده بازمانده باید یک سال صبر کنند تا از اسپرم استفاده کنند، در میان غم و اندوه از تصمیم گیری برای بچه دار شدن اجتناب می کنند و حداقل گزینه استفاده از آن را حفظ می کنند.
منبع: https://www.wired.com/story/،-death-،-bioethics-conception/