دوربین‌های جاسوسی واقعیت تلخ اتاق‌های گاز کشتارگاه را آشکار می‌کنند

ساعت 4 صبح یک روز صبح در اکتبر سال گذشته، Raven Deerbrook، فعال حقوق حیوانات، روی تختی در یک هتل ارزان در شرق لس آنجلس نشست و به یک ویدیوی زنده در تلفن خود نگاه کرد. او آن شب به سختی می‌خوابید، هر یا دو ساعت یک‌بار بیدار می‌شد تا بررسی کند که خوراک از سه دوربین مادون قرمز سوراخی که در کارخانه بسته‌بندی گوشت Farmer John در ۲۰ مایلی دورتر پنهان کرده بود، ارسال می‌شود. این مرکز، واقع در حومه لس آنجلس ورنون، متعلق به Smithfield Foods، بزرگترین تولید کننده گوشت خوک در جهان است. او منتظر بود، هم پیش بینی می کرد و هم می ترسید که دوربین هایش چه چیزی را فاش کنند.

یک روز پیش از آن، دیربروک با لباس و نشان جعلی وارد کشتارگاه شده بود و از عمق 26 فوتی زیر زمین در یک “محفظه خیره کننده” – که اساساً یک چاه آسانسور سه طبقه عمیق طراحی شده بود تا با دی ا،ید کربن پر شود، بالا رفت. در اینجا، خوک‌ها در قفس به است، شنای نامرئی شفت از CO خفه‌کننده و سنگین‌تر از هوا فرو می‌روند.₂، جایی که حیوانات در طی چند دقیقه خفه می شوند قبل از اینکه از محفظه روی تسمه نقاله انداخته شوند، تلفن را آویزان کنند، خون را تخلیه کنند و قصابی کنند.

دیربروک یک دوربین را که به سمت آن اتاقک از دیوار کارخانه گرفته بود پنهان کرده بود. او دو عدد دیگر را با میکروفون روی قفس‌های داخل ماشین نصب کرده بود. هنگامی که او سعی کرد از نردبان شفت پایین تر پایین بیاید، یک “گرسنگی هوا” سوزان از CO باقی مانده بود.₂ در اتاق او را مجبور کرده بود که دوباره از بیرون بالا برود، نفس نفس می زند، و قادر به نصب دوربین های باقی مانده اش نبود.

دیربروک که با خیال راحت به اتاق هتل خود در سراسر شهر بازگشته بود، امیدوار بود که اتاق گاز کشتارگاه را در داخل و خارج، برای اولین بار در کارخانه گوشت ایالات متحده ضبط کند. با انجام این کار، او با هدف رد ادعاهای صنعت گوشت خوک و سازنده اتاق گاز مبنی بر این که این شکل از خفگی نشان دهنده یک شکل انس، – حتی “بدون درد” – از کشتن است.