یک زندگی اجتماعی مجازی با رابط های مغز و ماشین امکان پذیر است


یک هدف اصلی در زمینه پروتزهای عصبی بر بهبود زندگی بیماران فلج با بازگرداندن توانایی های از دست رفته آنها در دنیای واقعی تمرکز کرده است.

یکی از نمونه‌ها، کار سال 2012 توسط دانشمندان علوم اعصاب لی هوچبرگ و جان دونوگه در دانشگاه براون بود. تیم آنها به دو فرد مبتلا به فلج طول، مدت – یک زن 58 ساله و یک مرد 66 ساله – آموزش دادند تا از رابط مغز و ماشین (BMI) استفاده کنند که سیگنال های قشر حرکتی آنها را رمزگشایی می کرد تا یک بازوی رباتیک را به سمت آن هدایت کند. به اشیا برسید و بگیرید یک آزمودنی توانست با استفاده از دستگاه، یک بطری را برداشته و بنوشد.

اخیراً، در سال 2017، یک تیم فرانسوی از بیمارستان دانشگاه گر،ل، یک رابط مغز و ماشین بی سیم اپیدورال را در یک مرد 28 ساله با تتراپلژی با جراحی کاشتند. پس از دو سال آموزش، بیمار توانست برخی از عملکردهای ،ت بیرونی را با استفاده از فعالیت مغز خود به تنهایی کنترل کند.

از روباتیک پیشرفته گرفته تا عصب دهی مجدد ظریف اعصاب محیطی آسیب دیده در بازوها و پاهای بیماران، این پروژه ها به پیشرفت های پزشکی و فناوری فوق العاده ای نیاز دارند. توسعه گسترده هنوز برای تحقق کاربردهای بالینی در دنیای واقعی این رویکردها مورد نیاز است.

با این حال، تسلط کامل بر رابط مغز و کامپیوتر – ترجمه دقیق سیگنال مغز به یک عمل مورد نظر – ممکن است به فناوری بسیار ساده‌تر، ارزان‌تر و ایمن‌تری نیاز داشته باشد: واقعیت مجازی. در واقع، در بسیاری از پروژه های BMI، آموزش اولیه مبتنی بر شبیه سازی مجازی است: به ،وان مثال، قبل از تلاش برای کنترل یک بازوی روباتیک واقعی، آزمودنی ها ابتدا کنترل یک بازوی مجازی را یاد می گیرند.

همانطور که دنیای بازی و متاورس تکامل می یابند، پیشرفت های بزرگ بعدی در برنامه های کاربردی BMI قبل از اینکه در دنیای واقعی محقق شوند، به دنیای مجازی خواهند رسید. این قبلاً توسط تیمی از محققان در جانز هاپکینز که توانستند به یک بیمار فلج آموزش پرواز با هواپیمای جنگی را در شبیه‌سازی پرواز کامپیوتری با استفاده از BMI انجام دهند، امکان‌پذیر بود. طبق گزارش آنها، “از دیدگاه سوژه، این یکی از هیجان انگیزترین و سرگرم کننده ترین آزمایشاتی بود که او انجام داده بود.”

در سال 2023، شاهد کاربردهای بیشتری از BMI خواهیم بود که به افراد معلول اجازه می دهد تا به طور کامل در دنیای مجازی شرکت کنند. در ابتدا، با شرکت در فضاهای ارتباطی تعاملی ساده تر مانند اتاق های گفتگو. بعداً با کنترل کامل آواتارهای سه بعدی در فضاهای مجازی که می توانند ،ید کنند، تعامل اجتماعی داشته باشند یا حتی بازی کنند.

این در مورد کار خود من در UC سانفرانسیسکو، جایی که در حال ساخت BMI برای بازیابی ارتباطات گفتاری هستیم، صدق می کند. ما می‌تو،م بیماران را برای برقراری ارتباط از طریق چت متنی و پیام‌رس، در زمان واقعی آموزش دهیم. هدف بعدی ما اکنون دستیابی به سنتز گفتار در زمان واقعی است. قبلاً نشان داده بودیم که انجام آفلاین با دقت خوب امکان پذیر است، اما انجام آن به صورت بلادرنگ یک چالش جدید در بیماران فلج است.

ما اکنون در حال گسترش کار خود هستیم تا توانایی کنترل آواتارهای صورت را نیز در بر گیرد که تعاملات اجتماعی مجازی را غنی می کند. دیدن حرکت دهان و لب ها در هنگام صحبت ،، درک و درک گفتار را بسیار افزایش می دهد. نواحی مغز که مجرای صوتی و دهان را کنترل می کنند نیز با نواحی مسئول حالات غیرکلامی صورت همپوش، دارند، بنابراین آواتارهای صورت نیز قادر خواهند بود آنها را به طور کامل بیان کنند.

همانطور که واقعیت مجازی و BMI همگرا می شوند، تصادفی نیست که شرکت های فناوری همچنین در حال توسعه برنامه های کاربردی مصرف کننده برای رابط های عصبی هستند، چه غیرتهاجمی و چه تهاجمی – نیازی به گفتن نیست، این پیشرفت ها پیامدهای بزرگی برای همه ما خواهد داشت، نه تنها در نحوه تعامل ما با کامپیوترها، اما نحوه تعامل ما با یکدیگر.

با این حال، برای بیماران فلج، مفهوم بسیار اساسی‌تر است – توانایی آنها برای مشارکت در زندگی اجتماعی است. یکی از م،ب ترین جنبه های فلج، انزوای اجتماعی است. با این حال، از آنجایی که تعاملات اجتماعی انسان به طور فزاینده ای بر اساس فرمت های دیجیتالی – مانند پیامک و ایمیل – و محیط های مجازی است، اکنون فرصتی داریم که قبلا هرگز وجود نداشته است. با رابط های مغز و ماشین، ما در نهایت می تو،م این نیاز برآورده نشده را برطرف کنیم.


منبع: https://www.wired.com/story/virtual-world-social-life/